محمد فروغی‌نیا – سرانجام در یک سفر از قبل پیش بینی شده مسعود پزشکیان رئیس جمهور کشورمان برای بازدید دو روزه به خوزستان آمد و چند جلسه با اقشار مختلف اعم از فعالان اقتصادی، سیاسی و فرهنگی برگزار نمود. در یکی از ین نشست‌ها مدیریت جلسه از کنترل خارج شد و در حالی که رئیس جمهور مشغول سخنرانی بود یک نفر از حاضران سخنان وی را قطع نموده و بدون رعایت شئونات و نظم جلسه حرف‌های خویش را با داد و بیداد بیان نمود. ماحصل این وضعیت این بود که میهمان جلسه بلافاصله عکس العمل نشان داد و رو به حضار گفت: «وقتی شما سیاسیون و فرهنگیان یک استان یک جلسه را بر هم می‌زنید ،فکر می‌کنید می‌شود مملکت را به این سادگی درست کرد؟ شما اجازه نمی‌دهید یک جلسه مدیریت شود اما می‌گویید چرا این گونه و آن گونه شد؟».
چنین رویداد تلخی مبین این شد که نوعی قضاوت را رئیس جمهور با خود به تهران ببرد به گونه‌ای که این رویداد مثل شاهد مثالی بر تارک سایر مسائل استان سایه خود را بیفکند . نوعی داوری در مورد بسیاری از تصمیمات آتی در خصوص استان خوزستان احتمالاً تحت تاثیر این برداشت رئیس جمهور از رفتار یک فرد خواهد شد.
در حقیقت برخی رفتارها و در جایگاه ویژه‌ای تاثیر تاریخی خویش را بر جای خواهد گذاشت و متاسفانه هزینه این شتاب زدگی و عدم مدیریت در سرنوشت ساکنان یک منطقه تاوان سیاسی خویش را بر جای خواهد گذاشت.

این واقعه بسان آب رفته به جوی باز نمی‌گردد و در آینده نیز احتمالا تاثیر آن را در بسیاری از تصمیمات دولتی خواهیم دید. رویداد فوق مبین نوعی آنارشیسم مدیریتی بود که در جلسه فعالان فرهنگی و سیاسی منطقه با رئیس دولت اتفاق افتاد بنابراین در این مقطع مهم می‌بایستی انتظار تاوان آن را نیز نه به صورت فردی بلکه به صورت جمعی داشته باشیم به گونه‌ای که جناب رئیس جمهور این رفتار فردی را بلافاصله به عنوان یک سوژه جمعی به همه حاضران تعمیم داد و نتایج ویژه خویش را بیان نمود. در حقیقت اگر رفتار فردی مایه تاسف باشد آن را نمی‌توان انتظار داشت به گونه‌ای شتاب زده به همه آحاد یک جغرافیا تعمیم داد . چنانکه در همان نشست و پس از بروز این رفتار بسیاری از سخنرانان محلی به نکوهش آن هم پرداختند اما عملا از دست رفتن چنین فرصت‌هایی برای طرح مسائل اساسی فدای یک رخداد فردی در حاشیه آن شد که در جای خویش شاید مایه عبرت باشد.